تاریخچه لنز تماسی

پیدایش لنز چشم

عدسی محدب دوگانه. این شروع داستان لنز تماسی یا لنز چشم می باشد(البته به گواه تاریخ مکتوب). لئوناردو داوینچی در قرن شانزدهم ایده ای از طرحی را ارائه داد که میتوانست برای اصلاح بینایی روی سطح چشم قرار گیرد.ایده ای که صرفا در جهت رفع نیاز مشکل بینایی بود نه زیبایی!

هر چند تا سال ها کسی موفق به اجرای این طرح و ایده نشد. در سال ۱۸۸۷، فیزیولوژیست آلمانی آدولف گاستون، موفق شد اولین لنز چشم را ، از جنس شیشه، ایجاد کند که فقط قرنیه را پوشش میداد و میتوانست تا حدود زیادی نزدیک بینی را اصلاح کند.اما با همه موفقیت گاستون، لنزی که ساخته بود از شیشه بود … .

چشم انسان تنها عضوی از بدن است که بصورت مستقیم اکسیژن مورد نیاز خود را بصورت تماس مستقیم از هوا می گیرد، پس لنز شیشه ای نمیتوانست پاسخ مناسبی به نیازهای چشم باشد.

پس از گاستون، در سال ۱۹۳۶ ، دکتر آگوست مولر اپتومتریست سوئیسی اولین لنز چشم پلاستیکی را ساخت که با توجه به ماده اولیه پلی متیل متاکریلات (pmma) امکان استفاده راحت از لنزها را فراهم می کرد.

پیدایش لنز نرم

تا سال ۱۹۶۱ لنزهای چشم بدلیل مواد اولیه مورد استفاده از نوع لنز چشم سخت بودند. با پیشرفت در تکنولوژی و روند صنعتی شدن جوامع در سال ۱۹۶۱ دکتر اُوتو ویشترل otto wichterle اولین لنزهای نرم را با هیدروژل ساخت. ماده ای پلاستیکی که به نوعی آب دوست بود. یعنی آب را جذب می کرد و باعث راحتی و انعطاف پذیری بیشتر لنز می شد.

پس از آن بدلیل استقبال خوب و فراگیر از این نوع لنزها ، لنزهای تماسی در انواع رنگی و طبی ، انواع سایزها ، انواع رنگها و مدت زمان استفاده روزانه ، ماهانه و فصلی و سالانه ارائه شد.

امروزه  شرکت های بزرگ زیادی چون بوش اند لومب ، کوپرویژن، اکوویو، واسن و… به صورت اختصاصی روی لنز چشم کار می کنند و اغلب این شرکت ها از مواد اولیه سیلیکون هیدروژل  در ساخت لنزها استفاده می کنند، چرا که نسبت به هیدروژل ، ۵ برابر بیشتر قدرت جذب اکسیژن را به چشم می دهد.